SEVMEK ZAMANI

Gün ve Ay vardı, modern zamanlara gelince “ay ve yıldız” oldular. Bayrak diye masal uydurdular.

Ay hep Ali’ydi, gün hep Muhammet. Deyişlerimiz var, dinleyince sızlarız.

Ay kucaklayan, yıldız ışıtan, ne güzel. En mükemmel doğal uyumdur gün ve ay oluyor.

Ay-na, bizim Ana Tanrıçaların elinde tuttukları yuvarlak, aynaya benzer şeyler “Aydır”.

İnsanı ışıtan olmayınca, kucaklayan da olmuyor.

Işımayınca, karanlıkların  içine çekiliyoruz.

Bugünlerde “beni öldürsene”, diyorum iş yerindeki yeni yetme ofis çalışanlarına.

Şaka  sanıyorlar, ironi sanıyorlar.

Keşke eskilerin deyişleriyle ansaydık mevsimleri “erik zamanı, kiraz zamanı, ırgatlık zamanı, harman zamanı” ama ille de “sevmek zamanı”.

Çok bilmiş, çok rasyonel düşünen, iki satır okuduğu bilgi kırıntısı ve iki göz izlediği çok zihin açıcı! programlarla hemen derin tahliller yapmaya çalışanlar, insanın sevmek için hormonlarının en yüksek seviyeye çıktığı ayın Ekim ayı olduğunu söylerler.

Oysa, bilmezler Metin ERKSAN’ın zaman kavramının mekanla iç içe olduğunu.

Metin Erksan biz insanlara bu filmi mi, “Sevmek Zamanı” filmini mi  bıraktı, yoksa ince çerçeveli bir  fotoğrafı mı  sadece ?

Nisan, bolluk ve bereket, “nisa” kelimesinden, kadından geliyor olsa gerek, Arami dillerdendir.

Temmuz da öyle olmalı, Arami olmalı.

Bizim bildiğimiz “damız, damızlık” oradan gelir, halkımız Tamız, Tamuz olarak çocuklarına isim verir.

Bereketli sözler çıkmıyor  artık ağzımdan, hiçbir şeyin bereketi  kalmadı.

Hiç olmazsa, damızlık niyetine bile olsun diye, insanlara “dostluğu, sevmeyi, paylaşmayı” aşılayan da yok.

Ne Nisanlar  Nisa-n, ne Temmuzlar damız.

Beni öldürsene, diyorum, mevsimi yok.

Haydi,  sev, diyorum, mevsimi değil ki, kötü zamanıma denk geldin, diyorlar.

 Recep Babayiğit, Gebze, 27.12.2017